Een miljoen Nederlanders schijnt een boek te willen schrijven, 60.000 doen het. Plant een boom, krijg een kind, bouw een huis, schrijf een boek, luidt een oud Chinees gezegde over betekenis geven aan je leven. Na een (verbouwd) huis, het krijgen van drie kinderen en het planten van meerdere bomen voelde ik geen enkele noodzaak tot het schrijven van een boek. Wat had ik in godsnaam te melden en het leek me bovendien een heleboel werk voor heel weinig geld.

Ik vertel mijn hele leven al verhalen, maakte mijn eerste tijdschrift toen ik tien jaar was (‘De Sinderella’: zie foto ‘nu dubbeldik’!), schreef er tientallen jaren op los maar nooit een fictieboek. Totdat ik last minute een opengevallen plek opvulde bij de workshop ‘Schrijf een boek’ van vriendin en kantoorbuurvrouw Sabine Wisman. Ik verzon die dag iets over een hoop gelazer op een Hollandse camping, geïnspireerd op mijn toenmalige campingleven op de Veluwe. Toen erna de crisis uitbrak en ik veel minder werk had, dacht ik: wtf, ik ga het gewoon schrijven. Niet gehinderd door enige kennis hoe je dat nu doet. Waarom dus ineens wel een boek? Ik leek ineens iets te melden te hebben: ik wilde vertellen hoe zo’n minimaatschappij in elkaar steekt, hoe leuk en eerlijk en echt en sexy en ook een tikkie gemeen ie is. En verder had het verdomd weinig met ijdelheid of legacy (alleen dat woord al…) te maken.

Schrijf schaamteloos voor jezelf

Ik heb Sabine vervloekt en ontzettend bedankt toen ik merkte hoe ontzettend geweldig ik het vond een boek te schrijven. En hoe ik het tegelijkertijd verschrikkelijk vond: want waar gaat het nu helemaal over, wie gaat het lezen, het is gewoon niet goed. Bij elkaar is het een bak aan emoties die bijna elke schrijver ondergaat, maar wist ik veel. Inmiddels ben ik drie boeken verder en nog altijd emotioneel niet gegroeid. Maar er hangen een paar briefjes boven mijn werktafel, voor mijn neus, die mij elke keer weer herinneren aan waar het allemaal om draait:

  • Schrijf voor jezelf (dus schrijf voor jezelf)
  • Schrijf schaamteloos
  • Schrijf compact, niet alledaags
  • Schrijf naturel (en gooi de rest weg)

Er is meer leed dan je weet

Als mensen horen dat ik schrijf, biechten ze (dat is echt het juiste werkwoord) regelmatig op ook een boek te willen schrijven. Het ontwerp heeft vaak iets met groot ondergaan leed te maken (dood, scheiding, ontslag, ruzie). Gewoon doen, roep ik dan! Wel even die briefjes boven je werktafel ophangen. Want het schrijven van een boek is nog altijd een hoop werk voor heel weinig geld (daar vertel ik je in een van de volgende blogs over). Maar als je schaamteloos schrijft voor jezelf, word je daar gegarandeerd heel gelukkig van. Net als ik!

By the way: dit is mijn derde column van de zes over mijn schrijversleven op weg naar ‘Zomerhuis voor jou en mij’ (Campinggeluk deel 4, alle delen los te lezen): verschijnt in mei 2025, uitgegeven door LS Amsterdam.
Lees mijn eerste column over inspiratie en de tweede over een roman uit je duim zuigen.