Op de vroege zaterdagochtend reed ik richting duinen voor mijn gebruikelijke hardlooptraining met Loopgroep 03. De radio stond blij te loeien, het volume nog afgesteld op de oren van mijn partner. Ik schoot in de lach. Hoorde ik dit nu goed?

Breng me naar het meer
En leg me neer

Leg Marco hier maar neer

Ja hoor, leg me hier maar neer, mompelde ik nog in mezelf. Ik sloeg af, draaide Overveen in en inmiddels rolden de tranen over mijn wangen van het lachen. Want deze mallotige zin bleef zich maar herhalen. Voorafgegaan door zinnen in dezelfde trant:

Ik ben klaar om op reis te gaan
Ik heb alles wel gedaan
Pak mijn hand en voel het stromen
De liefde die ik bij me draag
Ik vraag je
Breng me naar het water

Kippenvel door tekstdraak

Inmiddels kookte de dj over van enthousiasme. De binnenstromende berichtjes van de luisteraars lieten ook niets te raden over. Kippenvel, kippenvel. Heel Nederland kreeg acuut kippenvel over het hele lichaam bij het horen van de nieuwste van Marco Borsato die neergelegd wil worden bij het meer, zijn ogen gesloten voorbij de grens, zijn hand volgestroomd met liefde, voor de allerlaatste keer naar het water (gaat ie zich verzuipen?). Woorddevaluatie of emotie-inflatie? Of allebei?
Ik had het ook. Kippenvel. Maar niet van ontroering. Serieus mensen, van dit soort idiote teksten schiet je toch in een heel andere stuip? Kunnen Ruben van der Meer en/of Ruben Nicolai niet eens een heel leuke gebarentaalversie van deze tekstdraak maken?